kraken

INSPIRACION E SIMBOLISMO:

Animal que orixinou numerosos estudos como os do bispo de Bergen: Erik Pontoppidan (1698-1764) importante teólogo e ornitólogo danés, que describiu amplamente ao Kraken na súa obra “Historia Natural de Noruega”, outros como o naturista malacologista: Pierre Dénys de Montfort (1766-1820), que escribiu sobre el na súa “Enciclopedia de Moluscos”. Para outros serviu de inspiración como é o caso do poeta inglés Alfred Tennyson (1809-1892) escritor que baseou a súa obra en temas mitolóxicos e medievais, influencia que exerceu no célebre Julio Verne (1828-1905) precursor da ciencia ficción, realmente era un estudoso da ciencia e tecnoloxía da época, foi un adiantado ao seu tempo dando paso a inventos que revolucionarían posteriormente o mundo e encadrado sen pretendelo na novela moderna de aventuras co seu “Vinte mil leguas de viaxe submarina”, que nos relata un detallado mundo acuático de estraños animais entre os que aparece descrito un belixerante e enorme polbo.

REPRESENTACION NA ARTE:

Representado en diversas variantes artísticas de todo o mundo, como van dende unha vasilla micénica do 1500 aC pertencente á arte do Mediterráneo antiga, a xilografías eróticas do artista xaponés Hokusai do 1820, ata o seu protagonismo colosal e devorador humano no cine dende os anos 50.
Criatura solitaria de forte simbolismo, os seus atributos van dende a sensualidade, o misterio, a introspección e a complexidade ata a intelixencia e a versatilidade, calidades entre outras moitas que residen no estudo veraz do animal polo seu comportamento que dista bastante do mítico e furioso destrutor descrito polos imaxinativos narradores de séculos pasados.

Hokusai

Vasija Micénica

O PREDILECTO: OCTOPUS VULGARIS.

Da costa galega no mar Atlántico procede a variedade de Pulpo máis apreciada entre consumidores e profesionais que o traballan, o chamado Octopus vulgaris, especie de cefalópodo octópodo molusco, animal mariño, invertebrado, carece de cuncha e é carnívoro, da familia Octopodidae (palabra grega, “octo” oito, “podós” pés), tamén se encontra no Mediterráneo, outros coñecidos son o Octopus macropus (chamado pulpón ou patudo), Octopus salutti e o Eledone cirrosa.
En canto a dimensións o polbo de aneis azuis de Australia, de 15 cm de longo, é o máis pequeno, sendo o único con mordedela velenosa causando a morte en menos dunha hora. O polbo común Octopus vulgaris pode alcanzar os 3 m de longo e 12 kg de peso. Especies máis grandes como o Haliphron atlanticus e o Enteroctopus dofleini encontrados de ata 6 metros e 70 kg de peso.

Da costa galega no mar Atlántico procede a variedade de Pulpo máis apreciada entre consumidores e profesionais que o traballan, o chamado Octopus vulgaris.

ANATOMÍA, REPRODUCIÓN E A SÚA ADAPTACIÓN AO ÁMBITO:

Exteriormente está formado por manto, cabeza, dous ollos, boca, sifón ventral e 8 tentáculos, descritos, a continuación:
O manto, duns 25 cm de longo, aloxa no seu interior ademais doutras vísceras o depósito da tinta que empregan para fuxir dos seus depredadores, substancia negra composta de mucosidade e melanina, esta última a encargada da protección da súa pel fronte aos raios UVA así como da camuflaxe cambiando a súa cor de pel segundo o ámbito, chegando mesmo a imitar a outros animais, ou engurrar a súa pel para adaptar forma de rocha. No manto da femia encóntrase unha cavidade chamada cloaca onde o macho introduce co seu brazo copulador os seus espermatóforos (paquetes de espermatozoides) para formar entorno aos 120.000 a 400.000 ovos adheridos posteriormente ás rochas en forma de acios que a femia protexerá ata a morte, durante 25 ou 65 días (dependendo da temperatura da auga). A alimentación das crías é planctónica ata os 2 meses.
Ao non ter cuncha a súa cabeza é de gran flexibilidade para adaptarse a rochas e gretas, ten forma ovalada e nela sitúanse: os dous ollos moi desenvolvidos habituados á actividade nocturna e aos cambios de luz, o cerebro con probada capacidade para tomar decisións intelixentes e tres corazóns, dous deles bombean sangue ás dúas branquias e o terceiro ao resto do corpo.
O sifón ventral direccionable está situado na parte traseira da cabeza, mecanismo propulsor de fuxida ao expulsar gran cantidade de auga.
Na parte inferior central sitúase a boca, provista dun pico córneo, zona dende a que se bifurcan os 8 tentáculos ou brazos, dotados, cada un de dúas filas de ventosas pegañentas coas que se adhiren a calquera superficie e que os dotan dunha gran sensibilidade, brazos que lle serven para desprazarse, sendo este o outro medio de locomoción ademais do sifón e conectados a un pequeno cerebro que controla a cada un. Unha das características máis asombrosas é a rexeneración dos tentáculos cortados, podendo chegar a ter dous ou tres tentáculos extra.
O seu hábitat vai dende augas superficiais ata os 100 metros de profundidade, alimentándose de crustáceos, bivalvos e peixes, maiormente activo de noite e ocultándose en gretas e covas, dotado de gran sensibilidade desenvolvida para suplir a súa falta total do sentido do oído. Teñen unha lonxevidade aproximada de 12 a 18 meses, animal tímido e solitario só se reúnen para a reprodución.
Polo tanto, trátase dun animal de gran forza a pesar do seu tamaño, tímido, solitario e de rápida adaptación ao ámbito, sobresaíndo a súa capacidade de aprendizaxe mediante a observación e extremadamente sensible. Escorregadizo se mostra prudente ante o home e non representan ningunha ameaza para el.